Ignacy Piotr Ścibor-Bogusławski: Różnice pomiędzy wersjami

Z Ostoya
Przejdź do nawigacji Przejdź do wyszukiwania
(Utworzył nową stronę „Ignacy Piotr Ścibor-Bogusławski herbu Ostoja (ur. 1716, zm. 1793) – polski ksiądz katolicki, kanonik łęczycki, dziekan warcki, budowniczy kościoła w Brzeźn...”)
 
(Przekierowanie do Bogusławski Piotr Ścibor)
 
(Nie pokazano 3 wersji utworzonych przez 2 użytkowników)
Linia 1: Linia 1:
−
Ignacy Piotr Ścibor-Bogusławski herbu Ostoja (ur. 1716, zm. 1793) – polski ksiądz katolicki, kanonik łęczycki, dziekan warcki, budowniczy kościoła w Brzeźniu.
+
#Redirect [[Bogusławski Piotr Ścibor]]
−
 
 
−
Ks. kan. Ignacy Bogusławski urodził się w Wojsławicach, w rodzinie szlacheckiej Ścibor-Bogusławskich herbu Ostoja. Był synem Katarzyny z Gorzyńskich, dziedziczki dóbr Sulisławice i Andrzeja Bogusławskiego, regenta grodzkiego sieradzkiego, instygatora Trybunału Koronnego, komornika granicznego łęczyckiego i sieradzkiego, dziedzina dóbr Włocin oraz części Rososzycy. Jego dziadkami po mieczu byli – Marianna Rosowska herbu Korab i Marcin Bogusławski a po kądzieli – Teresa Linowska herbu Pomian i Mikołaj Gorzyński herbu Nałęcz. Ignacy Bogusławski miał czworo rodzeństwa, dwie siostry – Barbarę Rudnicką i Elżbietę Rembiewską oraz dwóch braci – starszego Franciszka Ksawerego, chorążego Kawalerii Narodowej i młodszego Jakuba. Jego dziadkiem stryjecznym był Stanisław Ścibor-Bogusławski, kanclerz kardynała M. S. Radziejowskiego. Niższe święcenia kapłańskie Ignacy Piotr Bogusławski uzyskał w 1740 roku. Dwa lata później został wyświęcony na kapłana w Łowiczu przez biskupa tytularnego serreńskiego, sufragana gnieźnieńskiego Krzysztofa Dobińskiego. Na urząd proboszcza w Brzeźniu ks. Ignacy Bogusławski został powołany w 1749 roku. Sześć lat później objął funkcję dziekana dekanatu warckiego, którą pełnił do 1785 roku. Za jego kadencji został wzniesiony późnobarokowy kościół św. Idziego w Brzeźniu wg projektu Guido Antonio Longhiego z fundacji Teresy i Kazimierza Błeszyńskich, dziedziców wsi. Dnia 1 grudnia 1758 roku Bogusławski oddał świątynię do użytku wiernych. W lutym 1785 roku był członkiem Komisji Arcybiskupstwa Gnieźnieńskiego powołanej w celu sprawdzenia łask i cudów związanych z obrazem Najświętszej Marii Panny w Charłupi Małej. Między innymi dzięki pracom tej właśnie Komisji w roku 1936 Kapituła Bazyliki Watykańskiej w Rzymie pod przewodnictwem kardynała Pacelliego podjęła decyzję o koronacji cudownego obrazu Najświętszej Marii Panny Księżnej Sieradzkiej w Charłupi Małej. 8 września 1937 roku biskup włocławski Karol Radoński nałożył korony papieskie na Cudowny Obraz Matki Bożej Charłupskiej.
 
−
 
 
−
 
 
−
Bibliografia
 
−
 
 
−
----
 
−
* R. Bogusławski, Ks. kan. Ignacy Piotr Ścibor-Bogusławski herbu Ostoja, dziekan warcki, "Na Sieradzkich Szlakach" 3/99/2010.
 
−
* S. Librowski, Repertorium akt wizytacji kanoniczych dawnej Archidiecezji Gnieźnieńskiej, ABiMK, t. 28, s. 226-270.
 
−
* W. Pogorzelski, Pamiątka koronacji obrazu Matki Boskiej w Charłupi Małej, Sieradz 1937.
 
−
* K. Guttmejer, Guido Antonio Longhi. Działalność architektoniczna w Polsce, Warszawa 2006.
 

Aktualna wersja na dzień 00:43, 24 kwi 2012

Przekierowanie do:

Źródło: „https://ostoya.org/wiki/index.php?title=Ignacy_Piotr_Ścibor-Bogusławski&oldid=2858”